Zasady projektowania i budowy obrabiarek zespołowych nie zmieniły się i podlegają takiej samej procedurze niezależnie czy projektowane są na desce konstrukcyjnej, czy przy pomocy komputera z udziałem nowoczesnych programów. Podobnie układy i typy obrabiarek zespołowych są podobne jak wiele lat wstecz.
Aleksander Łukomski
Poniżej podano podstawowy podział obrabiarek zespołowych na typy i ich charakterystykę.
Obrabiarki zespołowe dzieli się na:
- Stacjonarne (oznaczane LS); Detal mocowany jest tu na jednym stanowisku i bez przemieszczania na kolejne stanowiska, na tym samym jest obrabiany, niekiedy z kilku stron jednocześnie. Są to obrabiarki o najprostszym układzie, pozwalające na wykonanie jednego zabiegu, najczęściej bez przezbrajania narzędzi (Rys. 1).
Rys. 1 Obrabiarka zespołowa stacjonarna LS
- Wzdłużne (oznaczane LW); Detal mocowany jest na pierwszym stanowisku, a obrabiany na kolejnych, na które przesuwany jest automatycznie za pomocą stołu podziałowego wzdłużnego. Na każdym stanowisku dokonywana jest obróbka, możliwa nawet z trzech kierunków: dwóch poziomych i pionowego. Po przejściu przez wszystkie stanowiska, detal wraca na stanowisko mocowania, gdzie jest odmocowany. Takt pracy obrabiarki jest sumą czasów obróbki, przemieszczania stołu i jego powrotu, i czasu mocowania i odmocowania detalu obrabianego (Rys. 2).
- Karuzelowe (oznaczane LK), gdzie na stanowisku mocowania detal jest wkładany do przyrządu i mocowany, po czym stół obrotowy, na którym zamontowano tyle przyrządów ile stanowisk ma stół podziałowy (4, 6, 8,12) obraca się o jeden podział. Na każdym stanowisku (podziale) jest wykonywana jakaś obróbka, niekiedy z wielu stron, nawet jednocześnie, lub pomiar, jednocześnie na wszystkich detalach, na wszystkich stanowiskach. Po wykonaniu pełnego obrotu stołu detal jest całkowicie obrobiony. Takt pracy wynosi tyle ile czas trwania najdłuższego zabiegu plus czas obrotu stołu. Zakładanie i zdejmowanie detalu odbywa się podczas trwania obróbki na innych stanowiskach obrabiarki (Rys. 3).
- Linie (oznaczane LL), gdzie detal jest przesuwany na kolejne stanowiska, najczęściej na palecie z zamontowanym na niej przyrządem. Po przejściu przez wszystkie stanowiska obróbcze paleta wraca na stanowisko mocowania specjalnym transportem, dolnym, górnym lub bocznym. Mechanizmy przesuwu palet mogą mieć różne rozwiązania. Linia uzasadniona jest w przypadku produkcji wielkoseryjnej lub masowej i to przy małej liczbie typów detali obrabianych, gdyż każde przezbrajanie linii zmniejsza tzw. współczynnik ciągłości pracy linii (Rys. 4).
Występują jeszcze inne typy obrabiarek zespołowych, które są pewnymi modyfikacjami wymienionych powyżej podstawowych typów np. bębnowe (oznaczane LB). Również w ramach typów występują różne układy konstrukcyjne. Do oznaczenia dodawano literę związaną z miejscowością producenta. Przykładowo symbole LSP, LKP itd. oznaczały, że obrabiarka wykonana została w Poznaniu, a LSW, LKW, itd., że w Warce.
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 1/2 (76/77) styczeń/luty 2014
