Od chwili powstania pierwszych tworzyw sztucznych, człowiek zawsze chciał je zaadaptować do swoich celów, nadać im kształty potrzebne do określonych zastosowań. Aby to uzyskać wykorzystał najbardziej sobie znane i bliskie metody ich formowania, tj. obróbkę wiórową. Tak powstały pierwsze koła jezdne, panewki ślizgowe, koła zębate. Później wykorzystano w produkcji masowej inne metody (wtryskiwanie, wytłaczanie, prasowanie itp.), ale obróbka skrawaniem pozostała technologią typową dla produkcji jednostkowej lub wytwarzania krótkich serii.
Rafał Wolniewicz
Obecność tworzyw sztucznych konstrukcyjnych we współczesnym świecie stała się tak powszechna, że często ich nie dostrzegamy. Odpowiednio przetworzone, dostosowane kształtem i własnościami do naszych potrzeb, pełnią rozliczne funkcje w otaczającym nas świecie techniki. Jednocześnie ich bardzo duża uniwersalność i wszechstronność daje nam bardzo szerokie pole manewru, jeśli chodzi o zastosowania, i zapewnia im stałe miejsce w wielu dziedzinach naszego życia.
Kiedy stosujemy wykonanie detalu metodą obróbki skrawaniem?
Wtryskiwanie, wytłaczanie, obróbka wiórowa skrawaniem i odlewanie to metody najpowszechniej stosowane przy wytwarzaniu elementów z tworzyw sztucznych. Każda z nich ma wiele zalet, ale każda obciążona jest też wadami.
Obróbka wiórowa należy do najprostszych metod uzyskiwania gotowego elementu z tworzywa sztucznego, szczególnie w przypadku krótkich serii. Jest wtedy metodą najbardziej ekonomiczną, bo nie wymaga wytworzenia kosztownej formy wtryskowej czy tzw. ,,ustnika” przy wytłaczaniu. W przypadku obróbki skrawaniem, za pomocą tych samych narzędzi i na tej samej maszynie, możemy wykonać mnóstwo różnych, odmiennych detali.
W dodatku, jak wykazały badania, ilość energii potrzebnej do wykonania formy, potem serii próbnej detalu i ostatecznie ilości docelowej metodą wtryskiwania jest większa, niż ilość energii potrzebnej maszynom przy obróbce skrawaniem dla takich samych detali. Oczywiście dotyczy to małych partii detali.
Obróbka skrawaniem jest zatem niezastąpiona przy wytwarzaniu:
- próbek i prototypów,
- krótkich serii detali np. serie pilotażowe,
- detali trudnych do wykonania innymi metodami np. z tworzyw fluorowych,
- pojedynczych detali lub krótkich serii produkcyjnych;
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 9 (48) Wrzesień 2011
