Bez poznania wad i zalet stosowania obu metod pracy projektowej ciężko podjąć decyzję, którą z nich wybrać. Każda z nich ma swoich zwolenników i przeciwników, jak każde istniejące rozwiązanie na świecie. Spróbujmy przyjrzeć się plusom i minusom modelowania – sekwencyjnego i synchronicznego.
Bernard Pacula
Modelowanie sekwencyjne
Modelowanie metodą parametryczną, czyli sekwencyjną jest sposobem projektowania jaki istniał od początku programu Solid Edge. Jego cechą charakterystyczną jest to, iż podczas projektowania dowolnego obiektu tworzone jest drzewo operacji, jakie zostały wykorzystane do jego budowy. Każda pozycja, jaka tam się znajduje, jest odpowiednikiem operacji, która została wykorzystana do utworzenia geometrii. 
Rys.1 - Drzewko operacji sekwencyjnych
Drzewo to odzwierciedla więc historię tworzenia modelu, co jest bardzo ważną cechą tej metody. Analizując je można zobaczyć jak powstawał element (od początku) i jakie operacje zostały wykorzystane do jego budowy. Osoba, która nie projektowała danego elementu może łatwo zapoznać się ze sposobem jego wykonania i w podobnych projektach wykorzystać zdobytą w ten sposób wiedzę. Kolejną ważną cechą jest fakt, iż operacje, jakie są wykonywane, bazują zazwyczaj na profilach, z którymi są powiązane. Oznacza to, że każda zmiana kształtu profilu jest odzwierciedlana zmianą geometrii, do której się odnosi. Każde polecenie ma swoje parametry (stąd też projektowanie parametryczne), do których można się odnieść, zarówno wewnątrz innego polecenia, jak i z zewnętrznego źródła. W przypadku konieczności modyfikacji operacji na drzewku, zawsze dostępne są kroki, które były wykorzystane przy jej tworzeniu, dzięki czemu – w razie popełnienia błędu można łatwo dany problem rozwiązać.
Modelowanie synchroniczne
Modelowanie synchroniczne, w przeciwieństwie do poprzedniej metody, nie posiada typowej historii tworzenia modelu. Oczywiście, jest drzewko, lecz pojawiające się tam cechy i operacje proceduralne nie pozwalają na przeanalizowanie historii tworzenia elementu. Podstawową cechą tej metody jest podejście do geometrii, jako do zbioru lic, z których zbudowana jest cała geometria, gdyż nie steruje się w tym przypadku szkicami (jak w modelowaniu sekwencyjnym) lecz właśnie bezpośrednio geometrią. Szkice, na podstawie których powstały operacje, są wykorzystywane zazwyczaj tylko na etapie tworzenia geometrii, a następnie nie są już z nią parametrycznie powiązane. Wyjątkiem są tzw. operacje proceduralne, które zawierają w sobie profile sterujące geometrią (np. wyciągnięcie śrubowe przechowujące profil przekroju). Po zaznaczeniu lica możliwe jest bezpośrednie operowanie na jego geometrii poprzez odpowiednie modyfikacje za pomocą koła sterowego. Wymiary w tej metodzie odnoszą się bezpośrednio do geometrii, a nie profili, a każda ich zmiana powoduje bezpośrednią modyfikację bryły.
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 1-2 (52-53) styczeń-luty 2012
16 kwietnia 2024
Modelowanie sekwencyjne czy synchroniczne ?
Specjalistyczny portal inżynierski dla osób zaangażowanych w tworzenie produktów – maszyn, urządzeń, mechanizmów, podzespołów, części, elementów itd. – od koncepcji do ostatecznego wykonania.