W 1962 roku „nieomylne” władze wysłały inżynierów z Ursusa do biura konstrukcyjnego Zetora w Brnie, gdzie miano rozpocząć wspólną pracę nad nową serią ciągników. Pracami w Brnie kierował inżynier Czesław Sławski.

Jacek Gembara

Pierwszym rezultatem tej kooperacji był Ursus C-385. Opracowano również wersję z napędem na 4 kola. Posiadał on 4-cylindrowy wysokoprężny silnik (typ Z-7501), o pojemności skokowej 4,56 litra i mocy 80 KM przy 2200 obr/min. Ciągnik ten, choć powstał w biurach Zetora był konstrukcją polską. Pracami nad nim kierowali: Eugeniusz Ajzenberg (silnik) i Jerzy Stożek (układ napędowy). Ich zastępcami byli konstruktorzy czechosłowaccy, inżynierowie: Bozywoj, Vrona i Jaroslaw Zezula.


Ursus C 385 – tu w wersji z napędem również na przednie koła, oznaczony jako C 385A

Ten sam zespół opracował również silnik 6-cylindrowy w wersji wolnossącej (bez doładowania) o mocy 120 KM i z doładowaniem o mocy 140 KM, który również był stosowany w ciągniku C-385. Ten model dał początek serii ciągników ciężkich, takich jak Ursus 1201 i 1604.
Produkcję seryjną tego ciągnika rozpoczęto w lipcu 1969 roku, w Ursusie.
Po tym, jak inżynier Sławski wyjechał do Brna, stanowisko głównego konstruktora w Ursusie objął inż. Bajdecki, a jego zastępcą został konstruktor silników inż. Henryk Szczygieł. W pierwszym okresie dział głównego konstruktora (przemianowany później na Zakład Doświadczalny ZM Ursus) zajmował się unowocześnianiem ciągnika C 325, tworząc kolejno wersje: C 328 i później C 330, C 335. Na mocy podjętych już wcześniej decyzji ekipa Ursusa zajmowała się również przygotowaniem do produkcji licencyjnego ciągnika Zetor 4011 pod nazwą Ursus C 4011 oraz Ursusa C 385. C 4011 był ciągnikiem czechosłowackim wyposażonym w silnik czterocylindrowy o pojemności 3,12 litra i mocy 45 KM, a więc miał zastąpić opracowany w Ursusie w latach 1958-60 model C 356, który nie doczekał się produkcji seryjnej. Pierwsze egzemplarze C 4011 zeszły z taśmy w 1965r.


Ursus C 4011

Po modernizacji w 1970 roku Ursus C 4011 otrzymał nowy wygląd i oznaczenie, jako Ursus C 350. Jego następcą był, bazujący wciąż na tych samych podzespołach pędno-jezdnych co Zetor 4011, Ursus C 360.

W 1969 roku Polsko-Czechosłowacki Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Ciągników w Brnie poddano reorganizacji. Inżynier Sławski po powrocie do Polski, po ośmiu latach, w 1970 roku, nie mogąc zgodzić się z propozycjami ZM Ursus, odszedł do Instytutu Lotnictwa. Tak oto beztrosko Ursus rozstał się z ogromnie zasłużonym organizatorem i bardzo doświadczonym konstruktorem. Ale któż by nad tym rozpaczał. Stara maksyma totalitaryzmu głosi, że nie są potrzebni ludzie zdolni a tylko posłuszni....
W 1970 roku, na skutek serii stochastycznych, kompletnie nieprzemyślanych decyzji władz centralnych, w Ursusie produkowano trzy całkowicie niezunifikowane ciągniki: skonstruowany w Ursusie C 330, skonstruowany w Czechosłowacji C 350 (Zetor 4011) oraz skonstruowany wspólnie, polsko-czechosłowacki C 385.