W tym celu trzeba zmienić typ (Type = Positioned) oraz ustalić położenie lokalnego układu współrzędnych (na przykład Origin Reference = Point.1 i Orientation Type = X Axis), gdzie Line.1 jest dowolnie zdefiniowaną linią (na przykład od punktu (0,0,0) pod zadanym kątem do osi Z na płaszczyźnie YZ), a punkt Point.1 (leżący na linii Line.1) określa położenie dna wybrania w zadanej odległości od osi wałka. Płaszczyzna Plane.1 jest oczywiście prostopadła do linii Line.1 w punkcie Point.1.
Po takiej modyfikacji położenie płaszczyzny Plane.1 jest jednoznacznie określone wartościami parametrów określających linię Line.1 i punkt Point.1. Na przykład zmiana położenia płaszczyzny Plane.1 za pomocą modyfikacji linii Line.1 (zmiana kąta Angle=0deg na Angle=45deg) nie powoduje utraty intencji konstrukcyjnej, czyli dno rowka pozostaje w zadanej wcześniej odległości od osi wałka (Rys. 70).


Rys. 70

Na zakończenie proponuję powrócić do tematu głównego, czyli do problemu niejednoznaczności definicji elementów modelu powierzchniowego. Rozważmy model (Rys. 71), w którym dla powierzchni OMLSurface zdefiniowano dwie powierzchnie równoległe: Offset.1 i Offset.2.


Rys. 71

Cztery płaszczyzny zdefiniowane w zestawie Input posłużą do przycięcia tych powierzchni. Płaszczyzny wewnętrzne (Left Inner Plane i Right Inner Plane) pozwolą zdefiniować powierzchnię Split.1 (Rys. 72).


Rys. 72

Płaszczyzny zewnętrzne (Left Outer Plane i Right Outer Plane) pozwolą zdefiniować odpowiednio – powierzchnię Split.2 (lewa część powierzchni Offset.1) i powierzchnię Split.3 (prawa część powierzchni Offset.2 na rysunku 73). W obu przypadkach istotne jest to, że konstruktor „ręcznie” wybiera tę część powierzchni, która ma pozostać po wykonaniu operacji Split.


Rys. 73

W kolejnych krokach zdefiniowane zostały dwie powierzchnie typu Blend (Rys. 74) oraz sklejenie wszystkich płatów powierzchni w jeden obiekt za pomocą polecania Join (Rys. 75).


Rys. 74


Rys. 75