Jeśli rezultat skanowania wskazuje na konieczność rekonstrukcji powierzchni swobodnych, to ich definicja może być wykonana podobnie jak w „klasycznym” modelowaniu powierzchniowym, czyli za pomocą krzywych. Jednak zastosowanie poleceń typu Multi-sections Surface, Sweep czy Blend byłoby mało efektywne, bo takie zadanie musi uwzględniać nie tylko krzywe, ale także najlepsze dopasowanie do siatki wygenerowanej na podstawie rezultatu skanowania.
Andrzej Wełyczko
W każdym procesie rekonstrukcji modelu powierzchniowego, który bazuje na krzywych, musimy mieć na uwadze podstawową zasadę: model powierzchni jest tak dobry, jak dobre są krzywe zastosowane w jego definicji. Co to jest dobra krzywa? Dobra krzywa to taka, która ma wymagany rozkład krzywizny, czyli płynną zmianę promienia krzywizny bez niepożądanych punktów przegięcia. W procesie rekonstrukcji na podstawie rezultatu skanowania istotna jest także jakość wejściowej chmury punktów, bo ta w istotny sposób wpływa możliwą do uzyskania dokładność rekonstrukcji oraz na rozkład odległości definiowanych krzywych i powierzchni od siatki (mesh). Przecież dobra, czyli gładka krzywa nie musi leżeć na rekonstruowanej siatce, która z natury nie jest idealna. I tu pojawia się pytanie: w jaki sposób efektywnie zdefiniować takie krzywe?
Przykład 5
W procesie rekonstrukcji dla zadanej siatki można zdefiniować krzywe brzegowe (polecenie Free Edges) lub przekroje (polecenia Planar Sections oraz Curve from Scan). Jednak to rozwiązanie nie jest efektywne, bo takie krzywe nie mogą być modyfikowane. Ponadto płaskie krzywe przekrojowe tylko z pewnym przybliżeniem pozwalają odtworzyć kształt powierzchni z uwzględnieniem krzywych charakterystycznych. Czym są krzywe charakterystyczne? Te są najlepiej widoczne po zastosowaniu jednego z poleceń do analizy siatki (Rys. 65):
- Mesh Shape Analysis – granice kolorów wskazują krzywe charakterystyczne,
- Contrast Map – obszary ciemne, czyli takie, dla których promień krzywizny jest mały, są wskazówką, gdzie należy zdefiniować krzywe charakterystyczne.
Rys. 65
Najbardziej efektywną metodą rekonstrukcji takiego modelu jest definicja siatki krzywych (krzywe krawędziowe, charakterystyczne oraz jeśli trzeba krzywe pomocnicze) i w kolejnym kroku definicja płatów powierzchni pomiędzy tymi krzywymi. Jeśli celem jest rekonstrukcja modelu powierzchniowego za pomocą krzywych edytowalnych, to najlepiej zastosować polecenie Curves Network Preparation (Rys. 66), które w sposób kompleksowy wspomaga definiowanie różnego typu krzywych:
- Propagate Characteristic Lines – rozpoznawaniei definicja krzywych charakterystycznych,
- Curve on Support – definiowanie krzywych użytkownika (powiązanych z siatką),
- Fillet Curves – definiowanie krzywych dla powierzchni typu Fillet,
- Fictive Edge – definiowanie fikcyjnych krawędzi,
- Connection Curve – definiowanie krzywych łączących wcześniej zdefiniowane krzywe.
Rys. 66
Cały artykuł dostępny jest w wydaniu płatnym 11/12 (182/183) Listopad/Grudzień 2022
