Imadła należały i należą do podstawowych rodzajów uchwytów obróbkowych, stosowanych w pracach ślusarskich, montażowych, stolarskich, jubilerskich, w technologiach spawalniczych, ale przede wszystkim w operacjach wytwarzania maszynowych elementów konstrukcyjnych. Dotyczy to standardowo wyposażenia frezarek i wiertarek, także CNC, choć nie wyłącznie, zwłaszcza w produkcji jednostkowej i seryjnej. Grupą obecnie szczególnie rozwijaną przez wyspecjalizowanych producentów tego typu oprzyrządowania są imadła maszynowe. Oferowane są imadła zarówno z mocowaniem ręcznym, czyli przede wszystkim śrubowym, jak i mechanicznym, głównie hydraulicznym oraz pneumatycznym.
Imadła maszynowe umożliwiają zamocowanie licznego spektrum przedmiotów o różnorodnych kształtach i rozmiarach, w wielu sektorach produkcji, zapewniając bezpieczeństwo oraz wymaganą efektywność i dokładność obróbki [1-6]. Standardowe imadła do prac ręcznych, stałe lub obrotowe, mają szczęki równoległe (jedna przesuwna) oraz kowadełko. Konstrukcja metalowa zapewnia wysoką wytrzymałość oraz trwałość. Charakterystyczne wymiary imadła to szerokość szczęk i ich maksymalna rozwartość. Producenci podają też często wartość maksymalnej siły zamocowania. Ustalenie imadeł maszynowych na stole obrabiarki umożliwiają odpowiednie wpusty. W przypadku imadła maszynowego występuje śruba blokująca, stabilizująca pozycję szczęk po ich ustawieniu. W tym rozwiązaniu odchyłka prostopadłości oraz równoległości powierzchni roboczej szczęki względem podstawy imadła nie powinna przekraczać 0,01 mm (na długości 100 mm).

Cały artykuł dostępny jest w wydaniu 11/12 (206/207) listopad/grudzień 2024