Bardzo zróżnicowane i wysokie wymagania rynkowe wobec wyprasek z tworzyw sztucznych sprawiają, że ich własności użytkowe są często niewystarczające na potrzeby rynku. Spełnienie wymagań umożliwiają połączenia (trwałe, nierozłączne) tworzyw z innymi materiałami. Najczęściej stosowanymi materiałami (poza innymi tworzywami) są metale lub ich stopy. Połączenia elementów metalowych z tworzywowymi w produkcji seryjnej można wykonywać różnymi metodami (np. zgrzewania, wciskania), a najefektywniejszą z nich jest wtryskiwanie.
Metody wytwarzania wyprasek z zapraskami metalowymi można podzielić na dwie zasadnicze grupy:
- metody jednoetapowe, gdzie proces łączenia metalowej zapraski odbywa się podczas wtryskiwania wypraski;
- metody wieloetapowe, gdzie wytwarzanie wypraski i połączenie z zapraską metalową odbywa się w kilku oddzielnych procesach, najczęściej dwóch.


Jednoetapowe wytwarzanie wyprasek z zapraskami metalowymi wywodzi się jeszcze z technologii prasowania. Tradycyjny proces nazywany jest obtryskiwaniem zaprasek metalowych lub z angielskiego techniką Insert (Rys. 1). Pod koniec lat 60-tych została opracowana nowa technologia miejscowego dotryskiwania elementów tworzywowych do wykrojów z blach, stanowiących konstrukcję nośną. Technologia ta jest określana(niemal wyłącznie określeniem angielskim) mianem techniki Outsert (Rys. 2).


Na początku lat 90-tych opracowano i wdrożono szereg technik określanych jako wtryskiwanie hybrydowe (Rys. 3).

We wtryskiwaniu hybrydowym możliwe jest wzajemne łączenie profili i wykrojów blaszanych w całość, a tworzywo jest tutaj materiałem łączącym (zazwyczaj łączonych jest kilka elementów metalowych w wielu miejscach). Głównymi czynnikami stymulującymi rozwój nowych technologii wtryskiwania (hybrydowych) były potrzeby przemysłu motoryzacyjnego.
Metody wieloetapowe można określić jako konwencjonalne wtryskiwanie wyprasek, połączone z pewnego rodzaju operacjami montażowymi np. wciskanie, zatrzaskiwanie, zgrzewanie lub inne. W tych procesach mogą także występować pewne operacje przygotowawcze np. aktywowanie powierzchni lub operacje łączenia, które mogą być wykonywane wielokrotnie, przykładowo przy kilku oddzielnych zapraskach mocowanych w jednej wyprasce. Cechą charakterystyczną tych operacji montażowych jest brak dodatkowych elementów złącznych w postaci śrub, wkrętów, nitów itp. Zapraski mogą być w postaci typowych elementów metalowych jak: śruby, nakrętki, tuleje, piasty, wałki lub wykroje, czy też wytłoczki z blachy. Wytłoczki z blach mogą być płaskie lub ukształtowane przestrzennie.
Główne zalety łączenia wyprasek z zapraskami metalowymi to:
- możliwość otrzymywania wyrobów w jednym procesie i wyeliminowanie dodatkowych operacji;
- poprawa wytrzymałości i sztywności- poprawa jakości wyrobów (uszczelnienie, izolacja, estetyka, trwałość);
- zmniejszenie ciężaru produkowanych wyrobów (motoryzacja);
- uproszczenie konstrukcji wyrobów;
- skrócenie cyklu produkcyjnego wyrobów;
- obniżenie kosztów wytwarzania;
- uzyskanie nowych funkcji użytkowych (większa funkcjonalność, ergonomiczność, efekt synergii).
W tabeli 1 zostały krótko opisane poszczególne technologie wytwarzania wyprasek z zapraskami metalowymi.

* usuwanie nadmiaru materiału w metodzie Metal-Gaim może być przeprowadzone z powrotem do układu uplastyczniania lub do specjalnej kieszeni w formie wtryskowej. Natomiast w metodzie Metal-Waim możliwe jest usuwanie nadmiaru tworzywa tylko do specjalnej kieszeni w formie. Nadmiar tworzywa usunięty do kieszeni w formie stanowi odpad